4.1.3. Korekta w Urzędzie Publikacji
Korektorzy, którzy przystępują do pracy nad tekstem ze świeżym spojrzeniem, sprawdzają manuskrypt pod względem językowym (poprawność gramatyczna) oraz technicznym (zgodność z zasadami typograficznymi).
Korektorzy, którzy przystępują do pracy nad tekstem ze świeżym spojrzeniem, sprawdzają manuskrypt pod względem językowym (poprawność gramatyczna) oraz technicznym (zgodność z zasadami typograficznymi). Nie wykonują jednak redakcji tekstu: nie ingerują w zamysł autora, który ponosi całkowitą odpowiedzialność za treść publikacji.
Korekta manuskryptów
Praca korektorów obejmuje korektę typograficzną i przeczytanie tekstu. Ten etap poprzedzający produkcję ma na celu wyeliminowanie błędów ortograficznych i gramatycznych oraz wykrycie ewentualnych niejasności i nieścisłości, tak aby przekazywane treści były w pełni zrozumiałe dla czytelnika. Dokładnie sprawdzana jest również spójność wszystkich elementów tekstu. Wszelkie wątpliwości lub pytania wyjaśniane są w porozumieniu ze służbami autora.
Korektorzy dopilnowują również, aby tekst był zgodny z zasadami zawartymi w niniejszym Przewodniku.
Na prośbę służb autora – lub za ich zgodą – możliwe jest również dokonanie bardziej gruntownych poprawek (redakcja tekstu).
Numeracja stron manuskryptu, której uprzednie naniesienie należy do obowiązków służb autora, jest sprawdzana i w razie potrzeby uzupełniana. Brak jakiegokolwiek fragmentu manuskryptu jest natychmiast sygnalizowany. Zweryfikowana zostaje również zgodność przypisów z odesłaniami do nich w tekście.
Służby autora odpowiadają za zgodność poszczególnych wersji językowych danego tekstu. Jednakże Urząd, w razie potrzeby, może podjąć się sprawdzenia tej zgodności, o ile służby autora zapewnią na to odpowiedni czas.
Podstawowym celem korekty tekstu jest ułatwienie jego późniejszego składu w drukarni, tak by ograniczyć do minimum ewentualne dodatkowe koszty. Jakość manuskryptu dostarczonego do drukarni ma podstawowe znaczenie dla dalszych etapów produkcji. Stosując się do instrukcji dotyczących przygotowania i wyglądu manuskryptów (zob. pkt 4.2) oraz zapewniając jak najwyższą jakość tekstu, autorzy mogą przyspieszyć produkcję i obniżyć jej koszty (zgoda na druk może zostać wydana już po pierwszych odbitkach próbnych).
Manuskrypt złej jakości może zostać odesłany autorowi.
Dobrze przygotowany manuskrypt to gwarancja szybkości i wysokiej jakości produkcji.
Odbitki próbne i korekta autorska
Korektorzy sprawdzają odbitki próbne pod względem zgodności z manuskryptem oraz z zasadami obowiązującymi w danym języku. Zestaw pierwszych odbitek próbnych przesyłany jest również służbom autora do zatwierdzenia i ewentualnej korekty autorskiej.
Korekta autorska na odbitkach próbnych powinna ograniczać się do niezbędnych poprawek. Poprawki te muszą być przejrzyste, czytelne i nie powinny wymagać od korektora ponownego sprawdzania każdego wiersza tekstu (należy je nanosić na czerwono, ewentualnie zakreślić lub zasygnalizować na marginesie; w miarę możliwości nie należy dostarczać ich osobno).
Drukarnia za poprawkę autorską uznaje – i osobno fakturuje – każdą poprawkę na odbitce próbnej, która stanowi zmianę w stosunku do pierwotnego manuskryptu (w tym dodania, skreślenia, ujednolicenia, uaktualnienia, wyjaśnienia wynikające z nieścisłości lub złej jakości manuskryptu itd.). Na tym etapie nie należy już zmieniać szyku zdań, aktualizować danych liczbowych na podstawie najświeższych informacji (wykraczających poza okres referencyjny publikacji) ani dodawać znaków interpunkcyjnych w dążeniu do perfekcji.
Każde dodanie lub skreślenie, począwszy od zwykłego przecinka po cały akapit, stanowi korektę autorską, której należy w miarę możliwości unikać ze względu na ryzyko opóźnień i dodatkowych kosztów. Koszty te mogą okazać się bardzo wysokie i nieproporcjonalne w stosunku do zleconych poprawek. Nawet najmniejsza poprawka może pociągnąć za sobą konieczność ponownego składania całych akapitów, nowego łamania kilku arkuszy, a nawet całej publikacji, co z kolei może wymagać zmian w numeracji stron, spisie treści czy wewnętrznych odniesieniach w tekście lub indeksie (w wypadku poprawek uznanych za niezbędne odpowiednich dostosowań dokonują służby autora).
Skład w drukarni wymaga zazwyczaj wykonania dwóch odbitek próbnych. Na etapie wykonywania pierwszej odbitki próbnej korektor czyta całość tekstu, porównując go z oryginałem; sprawdza, czy wszystkie elementy oryginału znajdują się w tekście i czy tekst jest zgodny z zasadami typograficznymi. Na etapie wykonywania drugiej odbitki próbnej sprawdzane są poprawki naniesione na pierwszej odbitce.
Na etapie wykonywania drugiej odbitki próbnej poprawki autorskie nie są już przyjmowane.
W wypadku publikacji seryjnych lub o pilnym charakterze służby autora muszą ściśle przestrzegać terminu zamknięcia etapu redakcji. Wymóg ten nie tylko pomaga dostarczyć publikację na czas, ale też pozwala uniknąć poprawek autorskich zgłaszanych w ostatniej chwili, a co za tym idzie – dodatkowych kosztów.
Należy również zaznaczyć, że Urząd Publikacji nie może przyjąć poprawek autorskich bez oficjalnej zgody działu zamawiającego.