8.1. Odsyłacze do przypisów

Odsyłacze do przypisów mogą mieć formę liczb, gwiazdek (asterysków) oraz liter i są identyczne we wszystkich wersjach językowych.

Sposób tworzenia odesłań do przypisów jest taki sam we wszystkich wersjach językowych; mogą one przyjąć następujące formy:

• liczba w nawiasie zapisana w górnej frakcji o takim samym stopniu pisma co tekst, poprzedzona cienką spacją i zakończona odpowiednim znakiem interpunkcyjnym:

  Odesłania do rozporządzenia Komisji(¹) znajdują się również w zaleceniu Rady(²); jednakże brak ich w tekście Trybunału Sprawiedliwości(³).

• gwiazdka (asterysk) w nawiasie zapisana w górnej frakcji o takim samym stopniu pisma co tekst, poprzedzona cienką spacją i zakończona odpowiednim znakiem interpunkcyjnym; symbolu tego używa się w wypadku przypisu, który w danej publikacji czy periodyku pojawia się więcej niż jeden raz:

  Wszystkie dane pochodzą z Eurostatu(*).

• w tabelach z liczbami złożonymi bardzo małą czcionką można wyjątkowo zastosować małe litery zapisane w górnej frakcji. Pozwoli to uniknąć ewentualnych błędów i pomyłek.

Przypisy zazwyczaj numeruje się od nowa na każdej stronie i umieszcza na dole strony. Drukuje się je czcionką mniejszą niż główny tekst (zwykle o dwa stopnie) i oddziela od tekstu linią. Czasami stosuje się numerację ciągłą, umieszczając przypisy na końcu rozdziału lub tomu.

W Dzienniku Urzędowym stosuje się numerację ciągłą, przy czym przypisy w akcie lub w głównej części dokumentu i przypisy w załącznikach należy numerować osobno.

Odnośnik do przypisu (wraz z nawiasami) zapisuje się zawsze czcionką zwykłą (nawet jeśli tekst lub tytuły, do których się odnosi, pisane są kursywą lub czcionką pogrubioną).

Gdy odnośnik do przypisu pojawia się w tabeli, przypis musi znaleźć się w obrębie tabeli.